ජීවිතය..

ඔබගේ අදහසත් අපට වටිනවා
Like / Comment එකක් දාලම යන්න...

                                                   සිතුවිලි සටහන්|Sithuwili Satahan|

This blog is design by | සුජාන් චමිදු රුචිරාන් | Sujan Chamidu Ruchiran | edsujan@gmail.com | sithuwilisatahan.blogspot.com|

Read More

තරහින් ගන්නා තීරණ..

ඔබගේ අදහසත් අපට වටිනවා
Like / Comment එකක් දාලම යන්න...

                                                   සිතුවිලි සටහන්|Sithuwili Satahan|

This blog is design by | සුජාන් චමිදු රුචිරාන් | Sujan Chamidu Ruchiran | edsujan@gmail.com | sithuwilisatahan.blogspot.com|

Read More

නියම තතු නොදැන තීරණ ගන්න එපා....

වයසක තාත්තා කෙනෙකුයි පුතෙකුයි කෝච්චියක ඉඳගෙන ඉන්නකොට ඊට ඉස්සරහෙන් කපල් එකක් වාඩි උනා. පුතාගේ වයස අවුරුදු 25ක් විතර ඇති. එයා වීදුරුව පැත්තට වෙන්න ඉඳගෙන හෙන ආසාවෙන් එළිය බලාගෙන හිටියේ. 

ටික වෙලාවකින් කෝච්චිය යන්න පටන් ගත්තා. දැන් පුතාට හෙන සතුටුයි. ජනේලයෙන් එළියට අත දාලා කිව්වා,

"තාත්තේ තාත්තේ බලන්න මේ මගේ අතේ හුළඟ වදිනවා. තාත්තේ තාත්තේ අර ගස් පිටිපස්සට යනවා.." 

තාත්තා පොඩි හිනාවක් දාලා. පුතාට සතුට විදගන්න ඉඩ හැරියා.
අර කපල් එකත් දැන් වෙන වැඩ එහෙම නවත්තලා මේ පුතා දිහා පුදුමයෙන් බලාගෙන ඉන්නවා. 25ක කොල්ලෙක් නිකන් පොඩි එකෙක් වගේ හැසිරෙනවා දැකලා.

ටිකවෙලාවකින් ආයෙත් පුතා කෑගහනවා
"තාත්තේ තාත්තේ අපිත් එක්කම වළාකුලු යනවා.. අර අර පොන්ඩ් එකක්.. සත්තුත් ඉන්නවා. ලස්සනයි නේද තාත්තේ.."

තාත්තගෙන් ලැබුනේ සුපුරුදු සිනහබර මුහුණයි. තව ටික වෙලාවකින් වහින්න පටන් ගත්තා.
"තාත්තේ මෙන්න වහිනවා. ශෝක්. මේ වැහි බින්දු මගේ අතටත් වැටෙනවා.."

දැන් කපල් එකට හෙනම ප්රාශ්නයක් මේක. බැරිම තැන වයසක මනුස්සයාගෙන් අහනවා
"ඇයි ඔයා පුතාව ඩොක්ටර් කෙනෙක් ගාවට අරන් නොගියේ. එයාට වෙදකම් කරන්න වෙයි වගේ නේද? "

තාත්තා බොහොම සංසුන් විලාශයෙන් කියනවා

"ඔව්. අපි ඉස්පිරිතාලේ ඉඳන් තමයි එන්නේ. අද තමා මගේ පුතා මේ ලෝකේ එළිය බලන පළවෙනි දවස එයාගේ ඇස් දෙකෙන්"

ඉතින් මේකෙන් ගන්න පුලුවන් ආදර්ශයක් තියෙනවා.
ඔබ එහි සියලුම තතු නොදන්නවානම්, කවදාවත් අවසාන තීරණයකට එන්න එපා කියන එක..

සෑම මිනිසෙකු පිටුපසම සැගවුනු කථාවක් ඇත එය හරිහැටි නොදන

ඔවුන්ගැන තීර්ණය නොකරන්න


ඊ ලිපියක් අසුරෙන් සකසන ලද්දකි... අයිතිය සැබෑ නිර්මාණකරු සතුය.

|සිතුවිලි සටහන් | Sithuwili Satahan|

|sithuwilisatahan.blogspot.com|

හොදයිනම් Like / Comment එකක් දාලම යන්න...

|සිතුවිලි සටහන්|Sithuwili Satahan| | http://sithuwilisatahan.blogspot.com/ | | සුජාන් චමිදු | Sujan Chamidu | | edsujan@gmail.com |

Read More

උගත්කම..

උගත්කම පිළිබදව ආඩම්බර වීම තරම් නූගත්කමක් තවත් නොමැත..

උගතකුගේ වටිනාකම තවත් වැඩිවන්නේ තවකෙකුට එය කියාදීමෙන් මිස

තමාගේ උගත්කම පිළිබද උදම් ඇනීමෙන් නොව.....

සංකල්පය: ජනිත මධුසංඛ

(http://www.facebook.com/janitha.madhusanka.1)

ඔබගේ අදහසත් අපට වටිනවා
Like / Comment එකක් දාලම යන්න...

                                                   සිතුවිලි සටහන්|Sithuwili Satahan|

This blog is design by | සුජාන් චමිදු රුචිරාන් | Sujan Chamidu Ruchiran | edsujan@gmail.com | sithuwilisatahan.blogspot.com|

Read More

''ජීවත් වීම උදෙසා ජීවිතේ සමග ඔට්ටු වීම''

ඇත්තෙන්ම මේක මගේ සිත කම්පා කල දර්ශනයක්....පොඩ්ඩක් කියවලා බලන්න් පේන දේට වඩා කොච්චර ලොකු දෙයක්ද මෙතන තියෙන්නේ කියලා...

මම වැවට ගියේ ලස්සන පොටෝ ටිකක් ගන්න..මේ සහෝදරයා වැව පුරා පපුව මට්ටමට විතර එරි එරි මෙහෙම පැය දෙක තුනක් මල් කැඩුවා...මමත් පින්තූර කිහිපය්ක් ගත්තා...ඔහු වැවේ ඇවිද්දේ හරිම හිමින්,අපහසුවෙන් වගේ...පැය දෙහෙකට විතර පස්සේ ඔහු ගොඩට අවා...ඒ එන අවස්තාවේ ගත්ත පින්තූරයක් තමයි මේ...

දන්නවද ඊට පස්සේ උන දේ....ඔහු ජලයෙන් ගොඩට එත්දියි මං දැක්කේ ඔහු බොරු කකුලක් පැලදගෙනයි මේ අවදානම් වැඩේ කලේ....අදහගන්නත් බැරි උනා...ගොඩට ඇවිත් ප්‍රාඩෝ එහෙක ආපු මහත්තයෙකුට රුපියල් තුන ගානේ මල් ටික දීලා ඔහු බොරු කකුල ගලවමින් වැව් බැම්මේ වාඩි උනේ මා සමගත් සිනාසෙමින්...

මං ඔහු ලගට ගිහින් ඇහුවා මොකද උනේ කියලා....වැවේ කෙලවර දිහා බලාගෙන ඔහු කට කොනකින් හිනාඋනා....

''මම ආමි එකේ,විශේෂ කාර්ය බලකායේ සාම්පූර්වල ඉදිරි ආරක්ශක වලල්ලකදි කකුලට බට්ටෙක් පෑගුනා මහත්තයෝ.ජීවත් වෙන්න ඕනේ නිසයි වැවේ මල් කඩලා කීයක් හරි හොයා ගන්නේ...''මොනවා කරන්නද ජීවිතේ හැටි තමයි මේ...

මගේ හිතට ඒ වෙලේ දැනුන හැගීම මට දැනුත් දැනෙනවා දැනෙනා වගේ...

''ඉතින් කකුලකුත් නැතුව ඔහොම වැවේ යන එක අවදානම් නැත්ද?''

හ්ම්..... නොගිහින් කොහොමද මහත්තයෝ....මීට දවස තුන හතරකට කලින් නූලෙන් බේරුනේ මේ රස්සාව කරන්න ගිහින....

''ඒ ඇයි''

''මල් කඩන්න අද වගේම වැව මැද්දට ගිහින් ඉත්දි මහා වැස්සක් වැස්සා.....හිමින් හිමින් ගොඩට එන්න හදත්දි මාව එරුනා...බොරු කකුලනම් කමක් නැහැ...අනිත් එක එරුනේ...මං කොහොමද ඒක එලියට ගන්නේ....බැලුවා හරි යන්නෙම නැහැ...වැස්සත් එක්ක වැවේ වතුරත් වැඩි වෙන්වා...මං පැය තුනක් විතර වතුරේ එහෙම්මම හිටියා ජීවිතේ ගැන අමතක කරලා...මට මගේ දරුවෝ මතක් උනා,මගේ බිරිද,මගේ දෙමව්පියෝ....මං වතුරත් එක්ක,මගේ බොරු කකුලත් එක්ක පැය තුනක් සටන් කලා...අන්තිමට පපුව ගාවට තිබ්බ වතුර ටික ටික මගේ බෙල්ල ගාවටම ආවා...මං හිතුවා මේ මගේ අවසානය කියලා...උදව් ඉල්ලන්න කෙනෙක්වත් නෑ...අන්තිමට මගේ පෙර වාසනාවකටද කොහෙද පාරේ යන මල්ලි කෙනෙක් දැකලා ටක්ගාලා වතුරට පැනලා මාව බේර ගත්තා......මං හිතුවේ එදා මං ඉවරයි කියලා''

හ්ම්.....මං එදා ඔහුට සමුදූන්නේ දරාගන්න බැරි වේදනාවක් හදවතේ පුරෝගෙන....මට ඒක තාමත් දැනෙනවා............

 

 

copyright by Dasun Wanaguru fb wall

හොදයිනම් Like / Comment එකක් දාලම යන්න...

Read More